1. การตีลูกเลียด ลูกเปตองที่ตีโดยวิธีนี้จะปล่อยออกจากมือด้วยแรงเหวียงของช่วงแขนที่มากกว่าปกติ มีความเร็วจนดูเป็นเส้นตรง เมื่อลูกเปตองตกระทบพื้นสนามลูกจะพุ่งเป็นเส้นตรงไปข้างหน้าบนพื้นสนามไปยังเป้าหมายที่ต้องการ วิธีการตีแบบนี้นับว่าเป็นแบบแรกที่นักเปตองได้รู้จักเพราะตีง่ายเพียงแต่ปล่อยลูกให้แรงและตรงเป้าหมายเท่านั้น ปัจจุบันยังเป็นที่นิยมกันอยู่โดยเฉพาะการเล่นในสนามเรียบและแห้งเช่น สนามหินฝุ่นและสนามลู่วิ่ง การตีเลียดจะได้ผลมากทีเดียว แต่ก็มีข้อจำกัดอยู่บางประการคือ หากลูกเปตองของเราอยู่หน้าหรือบังลูกเปตองของคู่แข่งขันไม่ว่างจะใกล้หรือไกลกันการตีเลียดจะใช้ไม่ได้เลยเพราะลูกเปตองที่เราตีออกไปจะไปถูกลูกเปตองของฝ่ายเราเองก่อนที่จะไปถูกลูกเปตองของคู่แข่งขัน
การตีลูกเลียดโดยวิธียืนมีข้อปฏิบัติดังนี้ เท้าทั้งสองต้องอยู่ในวงกลม ห้ามเหยียบเส้น ห้ามยกเท้าพ้นพื้น ห้ามออกจากวงกลมก่อนที่ลูกเปตองจะตกถึงพื้น ส่วนอื่นของร่างกายจะถูกพื้นนอกวงกลมไม่ได้ เพราะกติกานี้ใช้บังคับทั้งผู้โยนและผู้ตี การวางเท้าจะเสมอกันหรือเหลื่อมกันก็ได้ จับลูกเปตองตามวิธีการที่ถูกต้อง สายตามองตรงไปยังเป้าหมายในระยะประมาณ 2 หรือ 3 หรือ 4 เมตร ตามความเหมาะสมของสภาพสนามไปสู่เป้าหมายที่ต้องการ ในการยืนตีแบบตีเลียดนี้ ไม่ว่าเป้าหมายจะมีระยะใกล้หรือไกล ควรจะก้มตัวลงในขณะยิงเพื่อให้การส่งลูกแรงขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น